دلم گرفته
دلم گرفته ،می شود آرام وبی صدا گریست،بر حال فرزندان آدم !
انسانهایی که انسانیت را از یاد برده اند،مهربانی را فراموش کرده اند،
پس" بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران"
انسانها به جان هم افتاده اند،همدیگر را می درند وحشیانه! می درند و در این دریدن کودک و پیر و جوان نمی شناسند،آنها فراموش کرده اند خدایشان یکی است ،
انسانها انگار فراموش کرده اند چند روزی را بیشتر مهمان این دنیا نخواهند بود، و برای همین چند روزه بی ارزش دنیا اینگونه به جان هم افتاده اند و آنهایی هم
که سر در لاک خویش فرو برده اند چنان به دنیا و مال دنیا چسبیده اند که فراموش کرده اند همسایه ای هم هست آشنا و دوستی هم هست و شاید در پناه خانه همسایه
کسی مانده باشد با درد نداری .
انگار اگر همسایه ندارد تا بخورد و بپوشد ما را وظیفه ای نیست ،یا اصلا رنگ زرد آنهایی را که درد می کشند نمی بینیم یا اگر میبینیم نمی فهمیم.
در گذشته می گفتند عده ای به دنیا می آیند تا برده باشند و عده ای به دنیا آمده اند تا اشرافی گری کنند و ما امروز قیافه روشنفکرانه به خود می گیریم و محکوم می کنیم و
به رفتار آنها می خندیم و فراموش می کنیم خودمان در قرن بیستم اگر از آنها بدتر نباشیم بهتر نیستیم.
روزی زنی را دیدم با بچه ای شیر خواره مشغول کار کشاورزی برای دیگران که اگر مجبور نبود.........
وما هنوز زنده ایم ونفس می کشیم
تفاوت سطح زندگی این کارگران با بالا نشینان را چگونه باید تحمل کرد، مگر آنها را از این دنیا و از نعمتهای خدادای سهمی نیست .
انصاف را فراموش نکنیم اگر زیاد داریم بگذاریم آنهای را که ندارند سهمی از دنیا داشته باشند.بگذارید لبخند برلب تمام فرزندان آدم بنشیند.
