۰۱
مهر
عید قربان
آنروز ابراهیم ،پای در راهی نهاد،تا منیت خود را قربانی کند
اسماعیل را که عزیزتر از جان داشتش به قربانگاه می کشاند،
ابراهیم یک روز تبر بر دوش بتهای کعبه را می شکند
و امروز اسماعیل خویش را دست در دست و اشک بر چشم پیش می برد
ابراهیم سربلند از آزمایشی بزرگ
وباز روزی حسین اسماعیل خویش را به قربانگاه می برد
کعبه را ترک می کند،
در هنگامه ای که ولوله جمعیت رو به سوی کعبه دارد
صفا و مروه،رمی جمرات،....
حسین مکه را -خانه امیدش را-زادگاه پدرش را ترک می کند؟
تا همگان از خود بپرسند حسین را چه می شود؟!
سوالی که در ورای تاریخ گم شد،
بزرگتر از جفایی که بر حسین شد ،هدف حسین بود که گم شد
کسی دیگر نپرسید حسین چرا رفت؟!
حسین را چه می شود؟!
دردش چیست؟!
امروز بر حسینی اشک میریزیم که مظلومانه کشته شد
و راه حسینی را که بر ظلم وستم سکوت نکرد فراموش کرده ایم
