نه از تو کاری برآید و نه از من
تا کی زنده خواهیم ماند ؟!تا کی عمرمان به دنیا خواهد بود؟!
اینگونه بر بال غرور نشسته ایم!
تا اینجای زندگی چه کرده ایم ؟ گیرم دنیا را گرفتیم ،گیرم به همه مال و اموال دنیا رسیدیم،
گاهی نگاهی به پشت سر ، به گذشته نه چندان دور حسرتها و افسوسها!
وچه زود گذشت ...........
وبه همین زودی آینده نیز خواهد گذشت.....
و ناگهان هنگامه رفتن فرا می رسد،با کوله باری از ندامت ،هنگامه برابری همه با یک لباس سفید ساده و بی آلایش ،! کفن هیچکس را از طلا نخواهند ساخت، که اگر هم بسازند چه سود!؟
پس اندکی درنگ ،اندکی تفکر،
اندکی به یاد هم بودن ،همدیگر را دوست داشتن،محبت کردن ،مهر و وفا ورزیدن
و عاشق بودن .از ما آنچه خواهد ماند یادی و نامی و
سنگی بر مزار .
کاش آنگونه باشیم تا آنانی که بر مزارمان می گذرند حسرتی در نگاهشان بماند.
کاش می دانستیم با گفتن یک دوستت دارم هیچ از غرورمان کم نخواهد شد،
کاش می دانستیم شکستن دل هنر نمی باشد.
کاش به آه دل سوخته و شکسته نمی خندیدیم،
کاش تا نفس می کشیم و دمی هست و باز دمی قدر همدیگر را بدانیم،
کاش حسرت را به دل همدیگر نگذاریم.
افسوس و صد افسوس فقط آموخته ایم تا کسی از میانمان رفت ، بگوییم
"فلانی یار خوبی بود و ما قدرش ندانستیم"
ولی آنهنگام فلانی در خاکی سرد خفته است و برای همیشه هم آغوش خاک گشته است.
قدر آنانی که جایی در دلشان داریم و جایی در دلمان دارند بدانیم.
پدر ، مادر ، برادر ، خواهر ،خویش ،آشنا ،دوست ، رفیق،همسایه ......
نگذاریم برای زمانی که تن به آغوش خاک سپرده اند و سپرده ایم
ودر آنروز نه از تو کاری برآید و نه از من
