کاش دینی بود به نام انسانیت،مرامی بود به نام عشق،
کاش جای اینهمه جنگ ،کشتن و کشتار ،مهربانی بود و صفا،
کاش کودکان به جای دلهره ،اظطراب و تشویش از دست دادن پدر و مادر ،دنبال بازیهای کودکانه خویش بودند.
کاش انسانیت نمرده بود!
کاش انسانها همدیگر را نجس نمی خواندند،کاش آستانه تحملشان بیشتر بود،کاش انسانها همدیگر را حذف نمی کردند ،از تصویر و سخنان همدیگر نمی ترسیدند.
کاش انسانیت بود و دنیایی از مهربانی.
کاش عدالت بود و برابری ،نه کسی برای لقمه ای نان سربه زباله دانها می برد و نه کسی از شکم بارگی به فکر کشتار مردم بی گناه.
کاش به جای ریختن بمب بر سر مردم شاخه های گل به مردم نثار می کردیم،
کاش سایه ای بالای سر تمام مردمان بود،کاش نه کارتن خوابی بود ونه کودکان کار!
کاش در ایام پیری پدران ومادران آسوده بودند،دغدغه نان نداشتند!
کاش وعده های دروغین نبود!
دنیایمان مهربانی را کم نداشت،انسانیت را جشن می گرفتیم
اما در دنیای امروز انسانها تاب و تحمل همدیگر را ندارند،از حال همدیگر بی خبرند،
مهربانی و انسانیت را از یاد برده اند،دنیای انسانها شده است از دنیای مجازی،سرد و بی روح
دنیای انسانها به کدام سو می رود ،ترور،خشونت ،دروغ ،تهمت،افترا،اختلاس،کشتار بی گناهان،بی عدالتی،ظلم،ستم ودر نهایت مرگ انسانیت!
