مردم سوریه

هنوز چند صباحی بیشتر نگذشت
از پرپر شدن مردمی بی گناه در قلب پاریس،
در تصاویر منتشر شده ،می شد ترس و هراس و وحشت را در چهره مردم خواند،
همه دست به قلم شدند و شدیم تا محکوم کنیم این جنایت را
و به راستی جای محکومیت داشت
انسان اشرف مخلوقات است ،وشایسته نیست اینگونه همدیگر را دریدن و به جان هم افتادن،






اما این حملات بهانه ای شد برای اسلام هراسی
اما چرا هیچکس ندید چرا هیچکس نگفت
مردمانی هستند که وحشت را زندگی می کنند با ترس همنشین و هم بالینند
چرا هیچکس نمی گوید این کودکان و این زنان و مردان بی گناه به چه جرمی کشته می شوند
اینان چرا خانه هایشان ویران می شود
کسی نپرسید چرا اینان در میان آتش و دود زندگی می کنند،
برای کسی مهم نبود این کودکان چرا به این زودی در میان پارچه ای سفید  به نام کفن
آرمیده اند؟!


چگونه بهترین دوران زندگی این کودکان در میان خرابه ها خواهد گذشت
آنها به  جای بازی و تفریح در میان آوار خانه هایشان دنبال وسایل زندگی اشان خواهند گشت.


ونگاهش هراسان ونگران  خواهد ماند
آینده چه سرنوشتی برایش خواهد نوشت
تدوام جنگ و برادر کشی با او چه خواهد کرد؟


وپدری که جگر گوشه اش را به هر کوی برزنی می برد تاشاید دوبار چشم باز کند
و امید پدر بماند برای روزهای آینده!
ومردمانی که حیران و سرگردان به تماشا نشسته اند.
کودکانی که در حسرت گذشته های شاد با هم بودن  مانده اند


زندگی!!
اگر بتوان نام زندگی بر آن نهاد،در میان زباله ها و آوار و خرابه های بر جای مانده از تحجر  و ندانم کاری و ....


زندگی ادامه دارد
اما اینجا پاریس وفرانسه نیست،
اینجا سوریه است،چند سالی است اینگونه مردمانش یا جان می دهند یا آواره کوه و بیابان می شوند
دل به دریا می زنند تا شاید در آنسوی دریاها روی آرامش ببینند و چند صباح زندگی را به سر برند
غافل از اینکه دریا ها دهان باز خواهد کردو آیلان هایشان را با خود خواهد برد و بی جان و آرام به ساحل تحویل خواهد داد.
اینجا سوریه است ،اما نه سوریه بود اکنون ویرانه است
دیگر اثری نه از آبادی و آبادانی هست
نه نشانی از زندگی
اینجا را نه می توان توصیف کرد نه می توان به تماشا نشست
حاکمان جهان را دل به حال مردمان نمی سوزد
آنها دعوای سیسای خویش را بهانه کرده اند
ودود اینهمه جنگ وخونریزی به چشم مردم بی گناه می رود