قطار زندگی

ایستگاه آخر:
قطاردنیا را ایستگاهی است که دیر یا زود مسافرانش را به ایستگاه خواهد رساند،
چگونه زیستن در دنیای هزار رنگ مهم است،
اینکه بر قطار زندگی نشسته ایم ،مسافر سفری شده ایم که ما را اختیاری نبود،بماند.
اما اختیار اینکه از سفر کوتاه پیش رو چگونه استفاده بریم با خودمان است
اینکه با همسفرانمان چگونه برخورد کنیم ،تا در ایستگاه پیاده شدن دلتنگمان شوند
تا در فراقمان بیادمان بمانند ،
اینکه از این سفر کوتاه لذت ببریم،اختیاری است که در دستان خود مان است.
قطار زندگی در حرکت است روزها و ماه هایی که می گذرد عمر کوتاه ماست که از دست می رود.
آنقدر درگیر فراز و نشیب راه شده ایم که لذت زندگی را از دست داد ه ایم ،
   قدر باهم بودنهایمان را نمی دانیم،
مناظر زیبایی را که می گذرد، نمی بینیم ،
دست اندازهای زندگی را بزرگ و بزرگتر می بینیم،
دلگیر می شویم از همدیگر و زانوی غم بغل می گیریم.
و ناگهان ایستگاه آخر می رسد
ایستگاهی که پیاده می شویم
تنهای تنها پای در راهی می نهیم
که از همسفران خبری نیست
اگر کوله باری از خوبی برای خود برداشته باشیم
در این راه تنها به سرانجام نیک خواهیم رسید
پس تا به ایستگاه آخر نرسیدیم
بیاییم قدر هم بدانیم ،بزرگتر ها را احترام کنیم
کوچکتر ها را در یابیم
  همه انسانیم،برادر و خواهریم
دنیا را ارزش غرور و کبر و ریا نیست