سعدی

سعدی شیرازی

از در درآمدی و من از خود به درشدم		گویی کز این جهان به جهان دگر شدم
گوشم به راه تا که خبر می‌دهد ز دوست		صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدم
چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب		مهرم به جان رسید و به عیوق برشدم
گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق		ساکن شود بدیدم و مشتاق تر شدم
دستم نداد قوت رفتن به پیش دوست		چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم
تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم		از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم
من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت		کاول نظر به دیدن او دیده ور شدم
بیزارم از وفای تو یک روز و یک زمان		مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدم
او را خود التفات نبودی به صید من		من خویشتن اسیر کمند نظر شدم
گویند روی سرخ تو سعدی که زرد کرد		اکسیر عشق بر مسم افتاد و زر شدم